Als je op straat aan een willekeurige voorbijganger vraagt om een paar namen van filosofen te noemen, dan word je meestal eerst niet serieus genomen. Maar als je doorvraagt, volgen namen als Plato, Socrates, soms Descartes of Aristoteles. De denkers die genoemd worden hebben een ding gemeen: het zijn vrijwel altijd alleen maar mannen. En dat moet anders! Natuurlijk zijn er zowel vroeger als ook nu vrouwelijke denkers met baanbrekende, originele ideeën. Briljante geesten, die net zo zeer, of misschien nog wel meer dan hun mannelijke collega’s een podium verdienen. Rebecca Buxton en Lisa Whiting besloten een canon van vrouwelijke denkers samen te stellen. Ze vroegen twintig vrouwelijke denkers om elk een hoofdstuk te wijden aan leven en werk van een filosofe. Van Diotima en Ban Zhao tot Mary Wollstonecraft en Sophie Bosede Oluwole, De filosofes biedt een overzicht van denkers die tot nog toe veel te weinig aandacht kregen. De filosofes is een hoognodige ode aan alle vrouwelijke denkers van toen en nu.

Op haar zestiende wist Brigitte Wielheesen al dat ze als correspondent in Israël wilde werken. Na een studie Journalistiek en Voorlichting in Tilburg en de kopstudie Internationale Betrekkingen aan de Universiteit van Amsterdam vertrok ze dan ook naar Israël. Toen ze in 1993 in Jeruzalem voor Conny Mus aan het werk ging, werd haar droom werkelijkheid. Een jaar later werd ze zelf correspondent voor WTN (WorldwideTelevisionNews). In 2000 keerde ze terug naar de polder. Israël was op afstand en toch dichtbij. Het duurde zeven jaren om zich weer Nederlands te voelen. Sinds 2013 mag Brigitte Wielheesen zich de allereerste columniste van Jonet.nl noemen. Op dit online platform verschenen tientallen columns van haar hand, waarin ze een breed palet aan onderwerpen aansnijdt. In dit boek vindt u een uitgebreide selectie van haar columns over Israël, haar tweede thuisland, maar ook over politiek, antisemitisme en over Joods leven in de Mediene. Wielheesen is journalist en politicoloog, gespecialiseerd in het Midden-Oosten en contraterrorisme, en heeft twintig jaar ervaring in bestuurlijk Joods Nederland.

De klimaatcrisis staat volop in de publieke belangstelling. Hoe erg is het? Kan er nog iets aan worden gedaan? Wie moet dat dan doen, en wie gaat dat betalen? Burgers, ondernemers, bestuurders, maar vooral jongeren, iedereen verzet zich en denkt dat het anders moet. Maar hoe? Als individu voelen we ons te beperkt en gebonden aan groepsbelangen. Er verandert weinig, terwijl alles op de schop moet. Hierdoor schieten het debat, het beleid, de media en de stemmingen van mensen alle kanten op en worden ecopanisch. Het lijkt onmogelijk: in een wereld die cultureel fragmenteert en politiek polariseert onszelf opnieuw uitvinden in andere levensstijlen. En hoe verbinden we zulke micro-keuzes met gemeenschappelijke belangen op het werk en in de politiek? Dit boek analyseert hoe het zo gekomen is en geeft richting aan verzet. De auteur breekt begrippen als gezondheid, duurzaamheid, politiek en individualiteit open, en schept ruimte voor een circulair-inclusief denken en doen waarin niet het ego maar onze eco centraal staat. Henk Oosterling (1952) doceerde tot 2018 filosofie aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. Ook ontwierp en implementeerde hij ecosociale lesprogramma’s in het basis- en beroepsonderwijs. Hij leidde Rotterdam Vakmanstad, een onderwijsinnovatie gericht op ecowijsheid. Voor zijn werk ontving hij de Rotterdamse Laurenspenning (2008), de Van Praag Prijs (2013) en de Lof der Zotheid Speld (2016).

De klimaatcrisis staat volop in de publieke belangstelling. Hoe erg is het? Kan er nog iets aan worden gedaan? Wie moet dat dan doen, en wie gaat dat betalen? Burgers, ondernemers, bestuurders, maar vooral jongeren, iedereen verzet zich en denkt dat het anders moet. Maar hoe? Als individu voelen we ons te beperkt en gebonden aan groepsbelangen. Er verandert weinig, terwijl alles op de schop moet. Hierdoor schieten het debat, het beleid, de media en de stemmingen van mensen alle kanten op en worden ecopanisch. Het lijkt onmogelijk: in een wereld die cultureel fragmenteert en politiek polariseert onszelf opnieuw uitvinden in andere levensstijlen. En hoe verbinden we zulke micro-keuzes met gemeenschappelijke belangen op het werk en in de politiek? Dit boek analyseert hoe het zo gekomen is en geeft richting aan verzet. De auteur breekt begrippen als gezondheid, duurzaamheid, politiek en individualiteit open, en schept ruimte voor een circulair-inclusief denken en doen waarin niet het ego maar onze eco centraal staat. Henk Oosterling (1952) doceerde tot 2018 filosofie aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. Ook ontwierp en implementeerde hij ecosociale lesprogramma's in het basis- en beroepsonderwijs. Hij leidde Rotterdam Vakmanstad, een onderwijsinnovatie gericht op ecowijsheid. Voor zijn werk ontving hij de Rotterdamse Laurenspenning (2008), de Van Praag Prijs (2013) en de Lof der Zotheid Speld (2016).

De samenleving krijgt steeds meer te maken met gevaarlijk geachte 'verwarde personen'. Is de samenleving nog wel veilig, zijn burgers terecht bezorgd? Karlijn Roex, een jonge sociologe die zelf verward is genoemd, draait de vraag om. Zijn het niet juist de verwarde personen die zich steeds onveiliger voelen, door stigmatiserende krantenkoppen, dreigende opsluiting en de dwingende verwachting normaal te doen? Verraadt het debat over verwarde personen niet een weliswaar goedbedoelde, maar in feite neerbuigende en uitsluitende politiek van normaliteit? In dit fascinerende boek diagnosticeert de auteur niet de verwarde persoon, maar de samenleving die dit begrip in het leven heeft geroepen. Met een meeslepende analyse van het 'verwarde-personendebat' biedt ze een sociologie als zelfverdedigingssport, als vechtkunst - waartoe de befaamde Franse socioloog Pierre Bourdieu al opriep. Karlijn Roex laat verhalen spreken die gewoonlijk geen gehoor vinden en concludeert dat het begrip verwarde persoon gevaarlijker is dan datgene waar het naar verwijst.

De samenleving krijgt steeds meer te maken met gevaarlijk geachte 'verwarde personen'. Is de samenleving nog wel veilig, zijn burgers terecht bezorgd? Karlijn Roex, een jonge sociologe die zelf verward is genoemd, draait de vraag om. Zijn het niet juist de verwarde personen die zich steeds onveiliger voelen, door stigmatiserende krantenkoppen, dreigende opsluiting en de dwingende verwachting normaal te doen? Verraadt het debat over verwarde personen niet een weliswaar goedbedoelde, maar in feite neerbuigende en uitsluitende politiek van normaliteit? In dit fascinerende boek diagnosticeert de auteur niet de verwarde persoon, maar de samenleving die dit begrip in het leven heeft geroepen. Met een meeslepende analyse van het 'verwarde-personendebat' biedt ze een sociologie als zelfverdedigingssport, als vechtkunst - waartoe de befaamde Franse socioloog Pierre Bourdieu al opriep. Karlijn Roex laat verhalen spreken die gewoonlijk geen gehoor vinden en concludeert dat het begrip verwarde persoon gevaarlijker is dan datgene waar het naar verwijst.

“Driekwart van de mensen is gek en voor dat ene kwart moet je uitkijken.” Of we deze beroemde waarschuwing van Simon Carmiggelt serieus moeten nemen, daarover verschillen de meningen. Maar dat we graag lezen over mensen die afwijken van de norm, over waanzin en over geestelijke gezondheid, dat is wel duidelijk. Van Cervantes tot Erasmus, van Levi Weemoedt tot Virginia Woolf, de wereldliteratuur is een vrijwel onuitputtelijke bron van inspirerende, ontroerende maar ook opbeurende teksten over depressie, melancholie, suïcide, eenzaamheid en tal van andere mentale problemen. Daarom heeft de Verhalenkamer Willibrordus een bibliotheek van de waanzin ingericht. “Te gekke boeken en schrijvers in Verhalenkamer Willibrordus” biedt een overzicht van literatuur van en over de geestelijk verwarde mens. Op associatieve wijze maakt de lezer kennis met vele hoogtepunten uit de wereldliteratuur, die allen op een of andere manier met het thema waanzin te maken hebben. Blader, lees diagonaal, scan de QR-codes en laat u verrassen door dit eerbetoon aan de veelzijdigheid van de menselijke geest!