Als je op straat aan een willekeurige voorbijganger vraagt om een paar namen van filosofen te noemen, dan word je meestal eerst niet serieus genomen. Maar als je doorvraagt, volgen namen als Plato, Socrates, soms Descartes of Aristoteles. De denkers die genoemd worden hebben een ding gemeen: het zijn vrijwel altijd alleen maar mannen. En dat moet anders! Natuurlijk zijn er zowel vroeger als ook nu vrouwelijke denkers met baanbrekende, originele ideeën. Briljante geesten, die net zo zeer, of misschien nog wel meer dan hun mannelijke collega’s een podium verdienen. Rebecca Buxton en Lisa Whiting besloten een canon van vrouwelijke denkers samen te stellen. Ze vroegen twintig vrouwelijke denkers om elk een hoofdstuk te wijden aan leven en werk van een filosofe. Van Diotima en Ban Zhao tot Mary Wollstonecraft en Sophie Bosede Oluwole, De filosofes biedt een overzicht van denkers die tot nog toe veel te weinig aandacht kregen. De filosofes is een hoognodige ode aan alle vrouwelijke denkers van toen en nu.

Technologie heeft de rol van religie overgenomen. Met een technical fix hopen we alle problemen de wereld uit te helpen. Hoewel we weten dat elke oplossing minstens net zo veel nieuwe problemen introduceert, hangt er rond technologie altijd nog een zweem van magie. Het is lastig te beoordelen wat de invloed is van technologie op onszelf en onze omgeving. Dit boek introduceert daarom handvatten van denkers, ontwerpers en kunstenaars die down to earth stilstaan bij wat technologie doet. Ze laten zien hoe we een nieuwe balans kunnen vinden tussen technologie, mens en andere aardbewoners. Down to earth presenteert niet alleen ideeën, maar markeert de start van Earthlinks, een nieuwe beweging voor iedereen die de urgentie voelt om samen te werken op het snijvlak van geesteswetenschappen en technologie. Lianne Tijhaar is wetenschapsjournalist en programmamaker, hoofdredacteur van Bij Nader Inzien en filosofiedocent aan onder meer de Universiteit van Amsterdam.

Op haar zestiende wist Brigitte Wielheesen al dat ze als correspondent in Israël wilde werken. Na een studie Journalistiek en Voorlichting in Tilburg en de kopstudie Internationale Betrekkingen aan de Universiteit van Amsterdam vertrok ze dan ook naar Israël. Toen ze in 1993 in Jeruzalem voor Conny Mus aan het werk ging, werd haar droom werkelijkheid. Een jaar later werd ze zelf correspondent voor WTN (WorldwideTelevisionNews). In 2000 keerde ze terug naar de polder. Israël was op afstand en toch dichtbij. Het duurde zeven jaren om zich weer Nederlands te voelen. Sinds 2013 mag Brigitte Wielheesen zich de allereerste columniste van Jonet.nl noemen. Op dit online platform verschenen tientallen columns van haar hand, waarin ze een breed palet aan onderwerpen aansnijdt. In dit boek vindt u een uitgebreide selectie van haar columns over Israël, haar tweede thuisland, maar ook over politiek, antisemitisme en over Joods leven in de Mediene. Wielheesen is journalist en politicoloog, gespecialiseerd in het Midden-Oosten en contraterrorisme, en heeft twintig jaar ervaring in bestuurlijk Joods Nederland.

Hoe kunnen we moreel communiceren in tijden van informatie-overload, multiculturalisme, sociale media, taalverruwing en makkelijke omgang met waarheid? Wat kan ons helpen in onze omgang met de ruwe stem, de volkse, de rationele, de emotionele, de vreemde, de elitaire, de kritische, de chaotische en de creatieve stem? Met de stem van de liegende, bedriegende en misleidende politici, marketeers en voorlichters? Hans Krabbe gaat in Vrijuit spreken op zoek naar antwoorden op de communicatie- crisis. Dit boek geeft antwoord op de vraag wat communicatie moreel maakt in deze tijd van nepnieuws, haatmail, alternatieve waarheden en Ruttedoctrine. Door de eeuwen heen hebben filosofen zich afgevraagd wat communicatie goed of minder goed maakt. Het gaat bij morele communicatie niet om het in stand houden van harmonie, het gladstrijken van verschillen, of het beschermen van belangen en traditionele waarden, maar om creatie, ontwikkeling, om het vieren van de verschillen, om nieuwe ontmoetingen en verbintenissen. Oudgriekse en laat-moderne filosofen besteden bijzondere aandacht aan de dialoog als goede gespreksvorm. Aan de hand van hun ideeën over waarheid en dialoog laat Hans Krabbe in dit boek zien hoe een moreel gesprek gevoerd wordt in deze tijd van post-truth en sociale media. Krabbe biedt een nieuwe, verrassende kijk op het communicatieproces en presenteert de tien nieuwe kernwaarden van morele communicatie. Transparantie en een nieuwe cultuur? Nee, een elegant afscheid van het adagium “open en eerlijk”… Hans Krabbe is filosoof, neerlandicus en communicatieadviseur.

Angsten door gebeurtenissen uit het verleden houden ons vast in de dwang van de herhaling. De ecologische destructie, de kapitalistische machinerie, en de oorlogslogica van actie en reactie lijken onontkoombaar. Hoe kunnen we nog ontsnappen aan de eeuwige wederkeer van the horror, the horror, zoals de befaamde woorden luidden van Kolonel Kurtz in Apocalypse now? Neyrat laat zien hoe de stroom van ellende kan worden onderbroken door het streven naar het onmogelijke; in nieuwe ontmoetingen en een nieuw begin. Hij stelt tegenover de verschrikking: “Laten we ons gezamenlijk situaties voorstellen waarin we zouden kunnen zeggen: ‘Het wonder! Het wonder!’ alsof het zou gaan om onze eerste woorden.” Frédéric Neyrat (1968) is een Franse filosoof. Hij promoveerde bij Jean-Luc Nancy, en is beïnvloed door onder andere Alain Badiou en Theodor Adorno. Zijn werkveld omvat ecologie, kapitalisme, metafysica en neo-existenialisme, en eigenlijk “het begin en het einde van de wereld, plus alles wat daartussen gebeurt.” Dit is zijn eerste werk dat verschijnt in het Nederlands, vertaald en ingeleid door Wouter Kusters.

In De overtocht beschrijft Berry Vorstenbosch zijn psychotische episodes als een reis naar een vreemd én gevaarlijk gebied. Het is een gebied waar grenzen kunnen verdwijnen en verschillen kunnen worden uitgewist: zoals het verschil tussen vermoeden en waarheid, kleine zorgen en grote paniek, verlangen en vervulling.Het is een hachelijke reis door een eenzaam landschap, al zijn er ook de nodige sporen van mystici, drugsgebruikers, kunstenaars, filosofen, en anderen voor wie de afstemming op het alledaagse leven niet altijd de hoogste prioriteit heeft. Zijn eerste periode van psychische wervelingen en turbulenties bracht de auteur in een psychiatrisch ziekenhuis, de tweede bij het christelijk geloof. Met behulp van filosofen als Martin Heidegger, Jacques Derrida en René Girard probeert hij meer grip te krijgen op wat er tijdens die reisavonturen is gebeurd. Berry Vorstenbosch (1959) publiceerde eerder over literatuur, filosofie en religie. Sinds 2010 maakt hij deel uit van organisaties die zich inzetten voor het verspreiden van het denkgoed van René Girard, in Nederland de Girard Studiekring en internationaal The Colloquium Of Violence And Religion.

Gezien de terugkeer van het fascisme in de politiek, media en maatschappij, zou je denken dat het eenvoudig was. Maar vergis je niet, fascisme is moeilijker dan je denkt. De leiders zijn ervoor naar de universiteit gegaan, en hebben er keihard voor moeten werken. Voor iedereen die genoeg heeft van de lange omweg die democratie heet, is er deze handleiding. Een eenvoudig stappenplan loodst u naar een volwaardige status als fascist. Met dit tragisch-komisch ironische boekje op zak, vertaald door Manon Smits, zult u de show kunnen stelen bij elke discussie. Eindelijk een oplossing om om te gaan met wie niet wil luisteren. Immers, we hoeven niet alles over onze kant te laten gaan. Bij blijvende onzekerheid vindt u achterin het boekje de handige Fascistometer, waarmee u kunt vaststellen hoe ver u al bent. “Niet alles is fascisme, maar het fascisme heeft het wonderbaarlijke vermogen om, als we niet continu opletten, alles aan te tasten.” Michela Murgia is kritisch journalist, novelist en politicus. Ze schreef onder andere een satire over economische uitbuiting, een reisgids over haar geboortestreek Sardinië, en een boek over geweld in Italië tegen vrouwen. Dit bijtend wrange essay verscheen eerder in het Duits, Engels en Spaans.

De studententijd is zogenaamd de mooiste tijd van je leven. Maar steeds meer studenten hebben het zwaar. Ze zijn over- spannen, neerslachtig en eenzaam, hebben concentratie- problemen en angstaanvallen. Universiteiten zien cursussen ‘Burn-outpreventie’ of ‘Lekker in je vel’ als de oplossing. Maar ligt het wel aan de studenten zelf? Wat is de rol van hun om- geving en de universiteit? En waarom gaan deze problemen de hele samenleving aan? In De mooiste tijd van je leven? biedt filosoof Toske Andreoli een nieuw perspectief op studiestress. Voorbij de gangbare verklaringen geeft Andreoli een nauwgezette analyse van het ontstaan van psychische klachten bij studenten. Ze pleit voor meer betrokkenheid, gedeelde ritmes en sociale cohesie. Dit boek nodigt je uit om je opvattingen over vrijheid en verant- woordelijkheid te herzien. ‘Andreoli weet de tijdgeest te vangen, onder het vergrootglas te leggen en tot in de haarvaten te analyseren. Denkwerk van het grootste kaliber.’ – Jury Hoger Onderwijs Scriptieprijs ‘Dit werk is uitstekend doordacht en onderbouwd, origineel, soms ontroerend en heel goed geschreven. Een forse reeks eigentijdse filosofen wordt op geheel eigen wijze verwerkt.’ – Trudy Dehue

Toske Andreoli biedt een nieuw perspectief op studiestress. Ze analyseert het ontstaan van psychische klachten bij studenten. Een pleidooi voor meer betrokkenheid, gedeelde ritmes en social cohesie.De studententijd is zogenaamd de mooiste tijd van je leven. Maar steeds meer studenten hebben het zwaar. Ze zijn over- spannen, neerslachtig en eenzaam, hebben concentratie- problemen en angstaanvallen. Universiteiten zien cursussen 'Burn-outpreventie' of 'Lekker in je vel' als de oplossing. Maar ligt het wel aan de studenten zelf? Wat is de rol van hun om- geving en de universiteit? En waarom gaan deze problemen de hele samenleving aan? In De mooiste tijd van je leven? biedt filosoof Toske Andreoli een nieuw perspectief op studiestress. Voorbij de gangbare verklaringen geeft Andreoli een nauwgezette analyse van het ontstaan van psychische klachten bij studenten. Ze pleit voor meer betrokkenheid, gedeelde ritmes en sociale cohesie. Dit boek nodigt je uit om je opvattingen over vrijheid en verant- woordelijkheid te herzien. 'Andreoli weet de tijdgeest te vangen, onder het vergrootglas te leggen en tot in de haarvaten te analyseren. Denkwerk van het grootste kaliber.' - Jury Hoger Onderwijs Scriptieprijs 'Dit werk is uitstekend doordacht en onder- bouwd, origineel, soms ontroerend en heel goed geschreven. Een forse reeks eigentijdse filosofen wordt op geheel eigen wijze verwerkt.' - Trudy Dehue

De klimaatcrisis staat volop in de publieke belangstelling. Hoe erg is het? Kan er nog iets aan worden gedaan? Wie moet dat dan doen, en wie gaat dat betalen? Burgers, ondernemers, bestuurders, maar vooral jongeren, iedereen verzet zich en denkt dat het anders moet. Maar hoe? Als individu voelen we ons te beperkt en gebonden aan groepsbelangen. Er verandert weinig, terwijl alles op de schop moet. Hierdoor schieten het debat, het beleid, de media en de stemmingen van mensen alle kanten op en worden ecopanisch. Het lijkt onmogelijk: in een wereld die cultureel fragmenteert en politiek polariseert onszelf opnieuw uitvinden in andere levensstijlen. En hoe verbinden we zulke micro-keuzes met gemeenschappelijke belangen op het werk en in de politiek? Dit boek analyseert hoe het zo gekomen is en geeft richting aan verzet. De auteur breekt begrippen als gezondheid, duurzaamheid, politiek en individualiteit open, en schept ruimte voor een circulair-inclusief denken en doen waarin niet het ego maar onze eco centraal staat. Henk Oosterling (1952) doceerde tot 2018 filosofie aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. Ook ontwierp en implementeerde hij ecosociale lesprogramma’s in het basis- en beroepsonderwijs. Hij leidde Rotterdam Vakmanstad, een onderwijsinnovatie gericht op ecowijsheid. Voor zijn werk ontving hij de Rotterdamse Laurenspenning (2008), de Van Praag Prijs (2013) en de Lof der Zotheid Speld (2016).

De klimaatcrisis staat volop in de publieke belangstelling. Hoe erg is het? Kan er nog iets aan worden gedaan? Wie moet dat dan doen, en wie gaat dat betalen? Burgers, ondernemers, bestuurders, maar vooral jongeren, iedereen verzet zich en denkt dat het anders moet. Maar hoe? Als individu voelen we ons te beperkt en gebonden aan groepsbelangen. Er verandert weinig, terwijl alles op de schop moet. Hierdoor schieten het debat, het beleid, de media en de stemmingen van mensen alle kanten op en worden ecopanisch. Het lijkt onmogelijk: in een wereld die cultureel fragmenteert en politiek polariseert onszelf opnieuw uitvinden in andere levensstijlen. En hoe verbinden we zulke micro-keuzes met gemeenschappelijke belangen op het werk en in de politiek? Dit boek analyseert hoe het zo gekomen is en geeft richting aan verzet. De auteur breekt begrippen als gezondheid, duurzaamheid, politiek en individualiteit open, en schept ruimte voor een circulair-inclusief denken en doen waarin niet het ego maar onze eco centraal staat. Henk Oosterling (1952) doceerde tot 2018 filosofie aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. Ook ontwierp en implementeerde hij ecosociale lesprogramma's in het basis- en beroepsonderwijs. Hij leidde Rotterdam Vakmanstad, een onderwijsinnovatie gericht op ecowijsheid. Voor zijn werk ontving hij de Rotterdamse Laurenspenning (2008), de Van Praag Prijs (2013) en de Lof der Zotheid Speld (2016).

De samenleving krijgt steeds meer te maken met gevaarlijk geachte 'verwarde personen'. Is de samenleving nog wel veilig, zijn burgers terecht bezorgd? Karlijn Roex, een jonge sociologe die zelf verward is genoemd, draait de vraag om. Zijn het niet juist de verwarde personen die zich steeds onveiliger voelen, door stigmatiserende krantenkoppen, dreigende opsluiting en de dwingende verwachting normaal te doen? Verraadt het debat over verwarde personen niet een weliswaar goedbedoelde, maar in feite neerbuigende en uitsluitende politiek van normaliteit? In dit fascinerende boek diagnosticeert de auteur niet de verwarde persoon, maar de samenleving die dit begrip in het leven heeft geroepen. Met een meeslepende analyse van het 'verwarde-personendebat' biedt ze een sociologie als zelfverdedigingssport, als vechtkunst - waartoe de befaamde Franse socioloog Pierre Bourdieu al opriep. Karlijn Roex laat verhalen spreken die gewoonlijk geen gehoor vinden en concludeert dat het begrip verwarde persoon gevaarlijker is dan datgene waar het naar verwijst.